Zygmunt I "Stary" Jagiellończyk (urodzony w Kozienicach koło Kielc, 1 stycznia 1467 roku, zmarł w Krakowie na Wawelu, 1 kwietnia 1548 roku) herb
Syn Kazimierza IV Jagiellończyka króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego i Elżbiety Habsburżanki "Rakuszanki", córki Albrechta II (V) Habsburga króla Niemiec, Czech i Węgier.
Książę głogowski i ścinawski od 4 września 1500 roku do października 1506 roku (formalnie od 27 listopada 1499 roku, osobiste rządy od 5 czerwca 1502 roku do 5 maja 1508 roku), starosta generalny Śląska od 1504 roku do 1506 roku, członek Rady Koronnej Królestwa Czech od 1517 roku do 1521 roku, książę opawski od 1501 roku do 1506 roku, wielki książę Litwy obrany 20 października 1506 roku do 18 października 1529 roku, najwyższy książę Litwy od 18 października 1529 roku do 1 kwietnia 1548 roku, króla Polski od 8 grudnia 1506 roku do 1 kwietnia 1548 roku.
Tytulara: Z Bożej łaski król Polski, ziemi krakowskiej, sandomierskiej, łęczyckiej, sieradzkiej, Kujaw, wielki książę Litwy, pan i dziedzic Rusi, Prus, Chelmna, Elbląga i Pomorza, książę mazowiecki.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy poślubił w Krakowie, 8 lutego 1512 roku Barbarę Zapolya (urodzona w Trenczynie, w 1495 roku, zmarła w Krakowie na Wawelu, 2 października 1515 roku), córką Stefana Zapolyi pana na Trenczynie, hrabiego na Spiżu, wojewody Siedmiogrodu i Jadwigi Piastówny, córki Przemysła II Piasta księcia cieszyńskiego. Drugą żonę poślubił w Neapolu, (per procura) 6 grudnia 1517 roku, a nastepnie w Krakowie, 18 kwietnia 1518 roku (pro futuro) Bonę Soforzą d'Aragonę (urodzona w Pawii, 13 lutego 1494 roku, zmarł w Barii, 19 listopada 1557 roku), księżnę kobryńsko-turowsko-pińską, księżnę Barii i Rossano, córka Giana Galeazza II Sforzy księcia Mediolanu i Izabeli Trastámara (Robertyng-Bourgogne-de Mâcon-d'Aragona) księżnej Bari, córki Alfonsa II Trastámara (Robertyng-Bourgogne-de Mâcon-d'Aragona), króla Neapolu.
Przydomek "Stary" było to początkowo określenie króla Zygmunta I używane dla odróżnienia go od syna Zygmunta Augusta, szczególnie od momentu koronacji królewicza, potem utrwaliło się przy imieniu ojca jako przydomek.
Władca prywatnie.
Zygmunt I "Stary" urodził się w 1467 roku jako piąty syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Habsburżanki. Żródła opisują go jako postawnego, nieco otyłego mężczyznę o bardzo białych rękach i ładnych, czerwonych ustach. "Urody był to pan krasnej i siły wielkiej" pisał kronikarz Marcin Bielski.
Król Zygmunt był człowiekiem skrupulatnym, dostojnym i poważnym, chociaż potrafił być dowcipny. Był sprawiedliwy i wyrozumiały, dysponował prawdziwie królewskim majestatem. Przywiązywał wielką wagę do ustalonej hierarchii stanów i grup, mimo, że sam wielu umożliwił awans społeczny. Był przystępny dla szlachty, chętnie słuchał jej uwag. Odpowiadał mu patriarchalny model władcy. Cechowała go rozwaga i przezorność, często rezygnował z doraźnych korzyści na rzecz dalszych perspektyw.
Jego wadą było niezdecydowanie, zbyt długo namyślał się przed podjęciem decyzji. Ulegał wpływom osób, które darzył zaufaniem. Często przynosiło to złe skutki i było szczególnie ostro widoczne w jego kontaktach z drugą żoną, Boną Sforza, która miała znaczny wpływ na monarchę. W momencie wstąpienia na tron Zygmunt I nie był żonaty, żył jednak w stałym związku z Katarzyną Telniczanką, piękną Morawianką. Urodziła mu ona syna i dwie córki. Później król wydał ją za mąż za jednego z magnatów, a syna, Jana uczynił biskupem wieleńskim i poznańskim. Pierwszą żoną króla została Barbara Zapolya z możnowładczej rodziny węgierskiej (rok 1512). Małżeństwo było szczęśliwe, mimo znacznej różnicy wieku między małżonkami (17 lat i 46 lat), ale trwało krótko. Barbara zmarła, pozostawiając dwie córki, Jadwigę i Annę (ta druga wkrótce też umarła). W 1518 roku 52-letni Zygmunt "Stary" ożenił się z Boną Sforza, księżniczką mediolańską, o 27 lat młodszą od niego. Bona byłą kobietą o niezwykle silnym charakterze, ambitną i zachłanną. Wywierała na męża znaczny wpływ. W historiografii występują dość rozbieżne poglądy na jej temat, przeważają jednak opinie negatywne. Bona dbała głównie o interesy osobiste i dynastyczne, starając się odzyskać rodowe księstewka włoskie - Bari i Rossano. Próbowała narzucić Polsce obce metody rządzenia, skrupulatnie gromadziła majątek, administrując osobiście królewszczyznami. Rola polityczna królowej Bony rosła w miarę, jak starzejący się król tracił energię. Niechęć szlachty do poczynań królowej przysparzała kłopotów królowi, ponieważ szlachta traciła zaufanie i do monarchy. Życie prywatne małżonków układało się dobrze. Mimo wybuchowego charakteru Bona była troskliwą i opiekuńczą żoną. Królowa urodziła sześcioro dzieci, w tym jednego syna - Zygmunta Augusta. Zygmunt "Stary" był szczęśliwy z powodu narodzin dziedzica, niewielki miał jednak wpływ na jego wychowanie. Gdy syn dorastał, był już zresztą starym człowiekiem. Zygmunt I "Stary" zmarł w wieku 81 lat w 1548 roku. Pochowany jest w katedrze wawelskiej.
Działalność publiczna.
Zygmunt Jagiellończyk sprawował władzę w księstwie głogowskim w latach 1499-1506, formalnie do maja 1508 roku. Przekazanie władzy Zygmuntowi przez jego brata Władysława - króla Czech i Węgier nastąpiło 27 listopada 1499 roku w Budzie. Przez pierwsze lata rządził Głogowie starosta książęcy Wojciech Sobek. Zygmunt przybył do Głogowa 5 czerwca 1502 roku. Odtąd, do października 1506 roku sprawował rządy z przerwami osobiście, traktując Głogów jako swoją główną rezydencję na Śląsku (od 1501 roku w imieniu króla Władysława zarządzał także księstwem opawskim, a pod koniec 1504 roku przypadła mu godność królewskiego namiestnika całego Śląska, w następnym roku również Łużyc).
Księstwo głogowskie przez dziesięciolecia wstrząsane przez wojny nie miało uporządkowanej gospodarki i finansów. Kiedy Zygmunt przebywał jeszcze w Budzie, król Władysław udzielił mu zezwolenia na bicie w Głogowie monet tzw. półgroszków na stopę polską. W dniu 5 czerwca 1504 roku książę uzyskał prawo bicia groszy czeskich, a 26 maja 1505 roku prawo bicia monet na tzw. ziarno wrocławskie. Uporządkował również stosunki podatkowe, starając się w pewnym stopniu ograniczać wyzysk ludności. Zezwolił kapitule głogowskiej na utrzymanie zbrojnego pocztu, który miał bronić Kościół przed zakusami niemieckiego mieszczaństwa. Rozprawiał się z bandami opryszków. Rozstrzygnął trwający od dłuższego czasu spór pomiędzy mieszczanami a duchowieństwem o wysokość odsetek zwłoki za długi zaciągane u kleru. Pod koniec 1505 roku Zygmunt przeprowadził reformę sądownictwa. Utworzył sąd leński jako najwyższy sąd apelacyjny w księstwie, zarówno dla rycerstwa jak i dla mieszczan, który był zwoływany 4 razy w roku.
Zygmunt Jagiellończyk w okresie swoich rządów w Głogowie nie posiadał większych zasobów finansowych. Jego panowanie nie pozostawiło w mieście zbyt wielu materialnych śladów książęcego mecenatu. Zygmunt pragnął przekształcić zamek w renesansową rezydencję. Przeprowadzono najbardziej konieczne prace remontowe, plany włoskich artystów, które Zygmunt przywiózł z Budy, pozostały jednak w szufladzie. Za jego czasu powstały znane figury na Bramie Odrzańskiej. Wybudował szpital dla ubogich, który wziął na swoje utrzymanie. Niektóre domy w mieście wyłączył spod prawa miejskiego (dwór Tschamerhof). Z herbu miasta usunął korwinowskiego kruka, a na jego miejsce kazał umieścić wizerunek Matki Boskiej. Ostatnim aktem Zygmunta I był przywilej nadany 3 sierpnia 1506 roku mieszczaninowi głogowskiemu Franciszkowi Eysackowi na otwarcie apteki. Następnego dnia, na wieść o ciężkiej chorobie króla Aleksandra (zmarł 19 sierpnia), wyruszył na Litwę. Jeszcze w tamtym roku został wybrany Wielkim Księciem Litewskim i królem Polski. 5 maja 1508 roku zwrócił księstwo głogowskie Władysławowi.
Zygmunt I "Stary" długo musiał czekać na objęcia władzy. Początkowo, gdy na tronie zasiadali jego bracia, był księciem głogowskim (lata 1498-1506) i opawskim (lata 1501-06), a potem namiestnikiem całego Śląska. Doświadczenie tam zdobyte zawdzięcza najstarszemu bratu, Władysławowi Jagiellończykowi, królowi Czech i Węgier. Po śmierci Aleksandra Jagiellończyka Zygmunt został wybrany na króla polskiego (rok 1506). Miał wówczas 40 lat. Jednocześnie, zgodnie z testamentem brata, objął władzę na Litwie jako wielki książę litewski
Dla polityki wewnętrznej Zygmunta "Starego" charakterystyczne jest oparcie rządów na magnaterii i senacie. W odróżnieniu od poprzedników, nie oparł się na szlachcie średniej, którą uważał za niedojrzałą politycznie i skłonną do nieposłuszeństwa. Dla Zygmunta izba poselska był rzeczywiście izbą niższą, z którą nie godziło się zawierać porozumienie sprzecznego ze stanowiskiem senatu. W efekcie przez cały okres rządów musiał walczyć z opozycją szlachty i średniej, pragnącej uczestniczyć w rządach i zmniejszyć przewagę gospodarczą magnaterii. Uniemożliwiło mu to przeprowadzenie szeregu reform. W momencie obejmowania władzy skarb był pusty, wojsko i obrona nie zorganizowane. Próbując temu zaradzić monarcha rozpoczął współpracę z takimi politykami, jak kanclerz Jan Łaski, kanclerz Krzysztof Szydłowicki, podkanclerz Piotr Tomicki.
W pierwszej połowie XVI wieku władza królewska nie była słaba. Sejm nie mógł działać bez zgody króla. Tylko to, co zaakceptował król, stawało się prawem. Monarcha miał rozległe prerogatywy (dowództwo nad wojskiem, polityka zagraniczna) mógł sam stanowić prawa (edykty, przywileje), władał administracją i skarbem. Poprzez prawo mianowania urzędników i biskupów zachowywał wpływ na elitę polityczną państwa. Dysponował dochodami z ceł i królewszczyzny, a nie bez znaczenia dla możliwości działania był autorytet osobisty monarchy. Najpilniejsze reformy potrzebne nowożytnemu państwu dotyczyły skarbu i wojska. W tym okresie niezbędna już była armia zaciężna w miejsce pospolitego ruszenia, z którego Zygmunt I korzystał sporadycznie i ze złym skutkiem ("wojna kokosza"). Na południowo-wschodnich granicach, dla obrony przed najazdami tatarskimi i wołoskimi, Zygmunt utrzymywał stale 2 - 3 tysięcy zaciężnych (obrona potoczna). Jednak dla utrzymania stałej armii zaciężnej potrzebne były regularne dochody. Zygmunt znacznie zwiększył dochody z królewszczyzn, wykupując wiele zastawionych majątków i zawierając nowe, korzystniejsze umowy dzierżawne królewszczyzn. W 1513 roku próbował zamienić obowiązek pospolitego ruszenia na odpowiedni podatek, ale reforma upadła. W 1527 roku próbowano przeprowadzić otaksowanie dóbr dla potrzeb opodatkowania, ale wywołało to sprzeciw szlachty. Królowi udawało się uzyskiwać podatki nadzwyczajne. Jednak były to rozwiązania doraźne i połowiczne. Niepowodzenia wynikały ze słabego społecznego zaplecza jego władzy i opozycji szlachty. Szlachta oskarżała króla i magnaterię o łamanie prawa (łączenie najwyższych urzędów państwowych w jednym ręku), uporczywie krytykując wszelkie inicjatywy monarchy. Oliwy do ognia dolewała osobista polityka królowej Bony, która wpływając na nadawanie urzędów przez króla, stworzyła własne stronnictwo polityczne.
Szczególne wzburzenie szlachty wywołała, przeprowadzona przez zaskoczenie w 1529 roku z inicjatywy królowej, elekcja 9-letniego Zygmunta Augusta na tron litewski i polski oraz pospieszna koronacja. Było to sprzeczne z dotychczasową praktyką polityczną, a sukcesja Zygmunta Augusta była i tak zapewniona. Zygmunt "Stary" musiał wprowadzić nowe prawo zakazujące podobnych praktyk na przyszłość. Gwałtowny sprzeciw wśród szlachty wywołały próby stworzenia przez Bonę za Mazowszu odrębnego władztwa. Królowa ambitna i zachłanna, usiłowała wprowadzić w Polsce metody rządzenia niezgodne z tradycją i układem sił. Wrogość szlachty wobec Bony i jej poczynań przeniosła się i na króla. W efekcie, gdy król ogłosił pospolite ruszenie przeciw Mołdawii, szlachta zebrana w 1537 roku pod Lwowem zorganizowała rokosz i odmówiła wyruszenia na wojnę, gwałtownie atakując królową, króla i magnaterię. Król musiał rozpuścić pospolite ruszenie. Wojnę tą określa się mianem "wojny kokoszej" ponieważ szlachta zamiast wycinać wroga, ogołociła okolicę z żywności, zarzynając tysiące kur. Udało się natomiast opozycji szlacheckiej przekonać króla, że pozostawienie dorosłego Zygmunta Augusta w rękach matki, jako opiekunki może go tylko zdemoralizować, a nie przygotować do dalszych rządów. Zygmunt I wysłał syna jako swego namiestnika na Litwę.
Zygmunt I "Stary" był człowiekiem pobożnym. Do reformacji odniósł się negatywnie, wydawał przeciw luteranom edykty, których z powodu powszechnie panującej w Polsce tolerancji, nie realizowano. Natomiast rewolta protestancka, która wybucha w Gdańsku w 1525 roku, została surowo stłumiona, ponieważ zagrażała dotychczasowemu porządkowi. Trzeba podkreślić, że względy wyznaniowe nie wpłynęły na politykę zagraniczną króla, tam zawsze decydowały interesy państwa (vide: pokój z Turcją). Wielki jest wkład Zygmunta "Starego" do kultury polskiej. Był fundatorem dzieł artystycznych i opiekunem twórców. Osobiście kontrolował finansowane przez siebie projekty. Już jako królewicz, przebywając na Węgrzech zapoznał się z nowymi, renesansowymi prądami w sztuce. Przeniósł nowe wzorce na dwór krakowski. Pewne znaczenie miały też z pewnością upodobania Bony. Z inicjatywy króla wykonano renesansową oprawę nagrobka Jana Olbrachta, przebudowano i rozbudowano w renesansowym stylu zamek wawelski. Za perłę renesansu w naszym kraju uważana jest Kaplica Zygmuntowska przy katedrze wawelskiej, przeznaczona pierwotnie na mauzoleum Barbary Zapolyi i Zygmunta. Król był także mecenasem literatów, jego dwór i kancelaria skupiała grono zdolnych humanistów.
Z pewnością Zygmunt "Stary" należał do najwybitniejszych mecenasów sztuki na tronie polskim. W polityce międzynarodowej Zygmunt I "Stary" odniósł duże sukcesy. Obejmując władzę odziedziczył po swych poprzednikach dwa poważne problemy polityczne do rozwiązania: konflikt z Moskwą oraz uregulowanie stosunków z Zakonem Krzyżackim, nie dotrzymującym warunków pokoju toruńskiego (rok 1466). Istniał też problem sięgających w głąb Rzeczypospolitej najazdów wołoskich i tatarskich oraz potęga Turcji zagrażająca krajowi od południa. Zygmunt I prowadził przez wiele lat ciężkie wojny z Moskwą (lata 1507-08, 1514-20, 1534-37). Moskwę do wojny zagrzewali Habsburgowie z cesarzem, montując antypolskie koalicje. W 1514 roku wojska Wasyla III zdobyły ważne strategicznie miasto Smoleńsk. Król osobiście wyruszył w pole, a jego żona Barbara, pozostawiona w Wilnie, żarliwie modliła się o pokonanie wroga. I rzeczywiście wojska polsko - litewskie odniosły świetne zwycięstwo pod Orszą (rok 1514). Przypisywano tę wiktorię modłom i cnocie pobożnej królowej. Moskwa jednak zatrzymała Smoleńszczyznę. W tej sytuacji Zygmunt I Stary postanowił zmienić linię polityki. Zdecydował się dojść do porozumienia z Habsburgami i rozbić antypolską koalicję. W 1515 roku w Wiedniu doszło do spotkania cesarza Maksymiliana I, króla czeskiego i węgierskiego, Władysława i Zygmunta. Cesarz wycofał się z koalicji i przestał popierać zakon krzyżacki, a Zygmunt poparł sprawę małżeństw habsbursko - jagiellońskich otwierających Habsburgom drogę do tronu czeskiego i węgierskiego. Historycy oceniają krytycznie te posunięcia króla. Jednak sprawa małżeństw była zdecydowana już wcześniej i Zygmunt niewiele mógł w tej kwestii zdziałać, natomiast wykorzystał tę okazję dla poprawy sytuacji międzynarodowej Polski. Zygmunt I słusznie chyba stawiał wyżej bezpośrednie interesy polityczne państwa polskiego niż interesy dynastii w krajach sąsiednich. Niebezpieczeństwo tatarskie, mimo doraźnych zwycięstw Polaków (Wiśniowiec, rok 1512), nie zostało oddalone. Granic strzegły wojska zaciężne. Próbowano darami skłonić chana krymskiego, aby nie najeżdżał ziem polskich. Jednak drobne, samowolne czambuły i tak czyniły wypady na ziemie polskie. Pokucie zostało obronione.
Zwycięstwo wojsk polskich, szczególnie w bitwie pod Obertynem (rok 1531), a następnie wyprawa turecka na Mołdawię, doprowadziły do uspokojenia sytuacji. Trudny do rozwiązania był problem turecki. Polska nie była wtedy bezpośrednio zagrożona przez Turcję, chociaż dotkliwy najazd turecki dotknął w 1524 roku kresy południowo- wschodnie. Zygmunt zdecydował się przełamać średniowieczną zasadę solidarności chrześcijańskiej o niepaktowaniu z niewiernymi i nie wikłać się w wojnę z potężną Turcją z powodów ideologicznych. Mimo nacisków ze strony Habsburgów i części magnatów polskich, Zygmunt I "Stary" zawarł z sułtanem traktat pokoju i przyjaźni (rok 1533), który ustalił pokojowe stosunki między Polską a Turcją na długi czas. Było to śmiałe posunięcie polityczne króla Zygmunta. Innym sukcesem politycznym była dokonana w 1526 roku inkorporacja Mazowsza, gdy ze śmiercią Janusza III wygasła mazowiecka linia Piastów. Po ułożeniu stosunków z cesarzem Zygmunt I "Stary" zdecydował się rozwiązać problem Zakonu. Długotrwałe rokowania nie dały rezultatów i w 1519 roku rozpoczęto działania wojenne, w których strona polska miała zdecydowaną przewagę. Wojnę zakończono rozejmem (rok 1521). Fakt podlegania zakonu papiestwu i cesarstwu, będącego wtedy u szczytu potęgi uniemożliwił jego likwidację. Dalsze pertraktacje zakończyły się zawarciem traktatu krakowskiego, po którym odbył się tzw. hołd pruski (rok 1525).
Zakon w Prusach został sekularyzowany, a Albrecht Hohenzollern, dotychczasowy wielki mistrz, został dziedzicznym księciem luterańskich Prus i lennikiem Polski. Wielu historyków uważa to za fatalny błąd polityczny Zygmunta I. Jednak sytuacja międzynarodowa nie pozwalała po prostu inkorporować Prus. Za sukces polskiej dyplomacji uznać należy przywrócenie praw lennych wobec tych terytoriów, likwidację wpływów zakonu krzyżackiego w tym rejonie, odcięcie protestanckiego księstwa od opieki papieża i cesarza. W konsekwencji uzależniało to Księstwa Pruskie od Polski.
Zygmunt I "Stary" prowadził politykę zagraniczną Polski racjonalnie, unikając jednoczesnej walki z wieloma wrogami i wybierając rozwiązanie korzystne, lecz nie ryzykowne.
Bilans panowania.
Zygmunt I "Stary" panował długo, bo 42 lata. Bilans jego panowania jest dość zróżnicowany. Nie udało mu się przeprowadzić poważniejszych zamierzeń, szczególnie reformy skarbowo - wojskowej. Nie był dość elastyczny, aby zręcznie poprowadzić grę polityczną z opozycyjną izbą poselską. Brakło mu też stanowczości i siły, by zmusić szlachtę do posłuszeństwa. Natomiast w polityce zagranicznej odniósł król Zygmunt wiele sukcesów, jak np. zawarcie pokoju z Turcją czy inkorporacja Mazowsza. Terytorium państwa powiększyło się o Mazowsze, ale odpadła Smoleńszczyzna. Mimo kłopotów i wojen, w jakie uwikłana była Rzeczypospolita w pierwszej połowie XVI stulecia, państwo polsko-litewskie było silne. Liczono się z nim na arenie międzynarodowej i, mimo wszelkich zarzutów wobec Zygmunta I, cieszył się on aż do śmierci dużym autorytetem osobistym i popularnością. Rok 1506, początek panowania Zygmunta I "Starego", uznajemy za początek epoki renesansu i czasów nowożytnych na ziemiach polskich.
Ze związku od około 1498 roku do 1509 roku, poza małżeńskiego z Katarzyna Ochstat de Thelnicz (Telniczanka) Kościelecka (urodzona zapewne krótko po 1480 roku, zmarła w Wilnie, między 25 sierpnia a 10 września 1528 roku) - mieszczka, tylko dla zakamuflowania swojego stanu tytułująca się panią de Telitz bądź Thelinicz, od nazwy wsi na Morawach, żona od 1510 roku Andrzeja Jędrzeja Kościeleckiego herbu Ogończyk (urodzony w 1455 roku, zmarł w 1515 roku), marszałka dworu kardynała Fryderyka Jagiellończyka, starosty bydgoskiego, starosty świeckiego, marszałka nadwornego, starosty spiskiego, kasztelana bieckiego i wiślickiego, żupnika wielicko-bocheńskiego, podskarbiego wielkiego koronnego, starosty oświęcimskiego, starosty inowrocławskiego, starosty sądeckiego, starosty zatorskiego, kasztelana wojnickiego, wielkorządcy krakowskiego i burgrabiego krakowskiego, miał jedno dziecko:
Beata Kościelecka (urodzona w 1515 roku, zmarła w 1576 roku), żona: Ilii (Eliasza) księcia Ostrogskiego (urodzony w 1510 roku, zmał 20 sierpnia 1539 roku), starostę bracławskiego i winnickiego; żona: Olbrachta Łaskiego (urodzony w 1536 roku, zmarł 23 listopada 1605 roku), wojewody sieradzkiego.
Ze związku z Zygmunetem Jagiellończykiem miała troje dzieci:
Jan Ochstat de Thelnicz (urodzony 8 stycznia 1499 roku, zmarł 18 lutego 1538 roku), około 1514 roku otrzymał od ojca tytuł "Z Książąt Litewskich"; 22 lipca 1510 roku papież Juliusz II udzielił Janowi dyspensy od przeszkód kanonicznych, do obejmowania kanonikatów, prebend i beneficjów kościelnych, a także legitymizował go i nobilitował; w latach 1512-1516 studiował prawo rzymskie i kanoniczne na uniwersytecie w Bolonii; w latach 1519-1536 sprawował funkcję biskupa wileńskiego, a w latach 1536-1538 był biskupem poznańskim
Regina Ochstat de Thelnicz (urodzona między 1500 a 1501 rokiem, zmarła 20 maja 1526 roku), w 1518 roku została wydana za Hieronima Szafrańca herbu Starykoń z Pieskowej Skały (urodzony około 1502 roku, zmarł około 1552 roku), kasztelana sądeckiego i starostę sandomierskiego,
Katarzyna Ochstat de Thelnicz (urodzona około 1503 roku, zmarła przed 9 września 1548 roku), po 1522 roku została wydana za skoligaconego z Habsburgami - Jerzego II (zmarł 30 maja 1544 roku), hrabiego Montfort i dała początek nowej linii habsburskiej Montfort-Tettnag.
Żródła:
Multimedilana Encyklopedia Władców Polski.
Zygmunt Jagiellończyk "Glogopedia - Internetowa Encyklopedia Ziemi Głogowskiej"
potomstwo naturalne władców w "Poczet.com"
11-04-2024
20-01-2024
15-02-2020